故夢 by 倫桑 ( The Old Dream by Lunsang)
舊憶就像一扇窗, 推開了就再難合上
ความทรงจำเมื่อวันวานเหมือนดั่งหน้าต่าง ยิ่งเปิดออกไปเท่าไหร่ก็ยิ่งปิดยากเท่านั้น
誰踩過枯枝輕響, 螢火繪著畫屏香
ใครกันเหยียบกิ่งก้านแห้งฉาด(สร้างเสียงแผ่วแตกหัก) หิงห้อยบินล่องวาดฉายฉากส่งกลิ่นหอม
為誰攏一袖芬芳, 紅葉的信箋情意綿長,
ม้วนพับแขนเสื้อยาวขึ้นเต็มไปด้วยกลิ่นหอมเพื่อใครกัน ความรักที่เขียนบนกระดาษจดหมายใบไม้สีแดงนั้นจะคงอยู่ตลอดไป
他說就這樣去流浪, 到美麗的地方
เขากล่าวว่าจะออกเดินทางร่อนเร่ไป..ไปในที่ที่งดงาม
誰的歌聲輕輕, 輕輕唱,
เสียงร้องอันนุ่มนวลแผ่วเบานี้เป็นของผู้ใดกัน
誰的淚水靜靜淌
เสียงหยาดน้ำตาผู้ใดที่กำลังหลั่งไหลอย่างเงียบงัน
那些年華都付作過往,
กาลเวลาที่ได้ผันผ่านปล่อยให้เป็นเรื่องของอดีต
他們偎依著彼此說好要面對風浪
เขาสองโอบกอดและเอ่ยต่อกันจะฟันฝ่ากาฬวาตนี้
又是一地枯黃, 楓葉紅了滿面秋霜
อีกคราปฐพีปกคลุมด้วยสีเหลืองใบที่ร่วงหล่น ใบเมเปิ้ลผันแดงประดับน้ำค้างแข็งสารทฤดู
這場故夢裡, 人生如戲唱,
ในฝันเก่านี้ ชีวิตเหมือนดั่งการแสดง
還有誰登場
ใครอีกบ้างที่จะร่วมขึ้นแสดง
昏黃燭火輕搖晃, 大紅蓋頭下誰徬徨
เปลวเทียนเหลืองสั่นไหว ภายใต้ผ้าคลุมเจ้าสาวสีแดง ใครกันที่ลังเล
流淚的花和榮喜堂, 靜靜放在一旁
บุผชาติที่ตั้งวางอยู่ข้างๆร่ำไห้อย่างเงียบงันในโถงงานแต่ง
回憶像默片播放, 刻下一寸一寸舊時光,
ความทรงจำหวนคืนเหมือนหนังเงียบ ซ้ำลึกถึงวันวานอีกหนไป
他說就這樣去流浪, 到美麗的地方
เขากล่าวว่าจะออกเดินทางร่อนเร่ไป..ไปในที่ที่งดงาม
誰的歌聲輕輕, 輕輕唱,
เสียงร้องอันนุ่มนวลแผ่วเบานี้เป็นของผู้ใดกัน
誰的淚水靜靜淌
เสียงหยาดน้ำตาผู้ใดที่กำลังหลั่งไหลอย่างเงียบงัน
願化一雙鳥兒去飛翔,
หวังจะเป็นสกุณาคู่ครองและโบยบินไป
任身後哭號嘶喊著也追不上
ไม่ว่าผู้ใดกู่ร้องตะโกนเรียกหลัง ก็ไม่อาจไล่ตามจับได้
又一年七月半晚風涼, 斜陽漸矮只影長
อีกหนึ่งกรกฏบรรจบกัน ลมหนาวยามค่ำคืนเริ่มพัดผ่าน พระอาทิตย์เริ่มลับลาขอบฟ้า เงาไซร้ทอดยาว
這場故夢裡, 孤槳聲遠盪,
ในฝันเก่านี้ เสียงพายเรือของการออกเดินทางไกลไปเพียงลำพัง
去他鄉, 遺忘
ดังตรงไปไปในที่ที่แสนไกลที่ที่เขาลืมเลือน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น